یادداشت های یک دختر ترشیده

بیست‌سال گذشته بود، اما هنوز شنیدن اسمش قلبم را می‌لرزاند و احساس عجیبی به من می‌داد. دلیلش را بعدا فهمیدم، وقتی اسمش در ترانه جدید کیتی پری به گوشم خیلی آشنا آمد و حتی چند بار بدون آن که بفهمم او کیست ترانه را با خودم زمزمه کردم. خدایا این اسم چرا سردی چسبناکی را می‌دواند زیر پوستم؟

رپر همخوان کیتی پری ادعا دارد زنی هست که می تواند مثل صاحب این اسم آشنا، قلب آدم را از سینه بیرون بکشد و بخورد. این اسم آشنا. این اسم آشنا. بعد ناگهان در یک لحظه کشف و شهود، تصویر جذاب مرد با آن موهای بلوندش در ذهنم شکل می‌گیرد، مردی که قلب آدم‌ها را دوست داشت، آدم‌ها را دوست داشت، آن‌قدر  که دلش می‌خواست آنها را برای همیشه در درون خودش نگه دارد، مردی که داستان زندگی‌اش هراس می‌انداخت به جان روزهای نوجوانی‌ام.

خیلی از ما همین‌ وضعیت را داریم، آدم‌ها، احساسات و چیزهایی را که دوست داریم، قورت می‌دهیم. دلمان می‌خواهد آنها را در هزارتوی درونمان مخفی کنیم تا هیچ‌کس نبیندشان، تا هیچ‌جا نروند، تا از دستشان ندهیم. اسید می‌ریزیم روی خرده‌های باقی‌مانده از زندگی کسانی که دوست داریم. از بینشان می‌بریم تا چیزی به جز آن بخشی که خودمان قورت داده‌ایم از آنها باقی نماند.

شاید خیلی از ما یک جفری دامر» درون داشته باشیم و احساساتمان را در قلبمان زنده به گور کرده باشیم اما فقط او را گرفتند و به عنوان قاتل زنجیره‌ای، به عنوان آدمخوار آمریکایی، محاکمه کردند. او فقط 16 نفر را که دوست داشت کشته بود تا قسمت‌های خوبشان را برای همیشه در درون خودش دفن کند.